Γέννα στο σπίτι
της Σίσσυς Παπαδάκη

«Δε μου άρεσε ο πρώτος μου τοκετός», λέει, «Ενιάμιση ώρες στην ίδια θέση, καλωδιωμένη με τον ορό, ο οποίος δε χρειάζεται αν μπορείς να πιείς νερό, με ωκυτοκίνη που δεν ήθελα και τελικά και με επισκληρίδιο την οποία επίσης δεν ήθελα αλλά με κάποιον τρόπο στην επιβάλλουν γιατί σημαίνει γύρω στα 600 ευρώ παραπάνω για το μαιευτήριο. Όταν ξανάμεινα έγκυος γνώρισα μια κοπέλλα που γέννησε σπίτι της με την Έλντα, μια μαία που είχε κάνει πολλούς φυσικούς τοκετούς και αποφάσισα να ακολουθήσω το παράδειγμά της. Στο γιατρό δε το είπα παρά την 38η εβδομάδα. Μέχρι τότε τον επισκεπτόμουν κανονικά γιατί ήθελα να είμαι σίγουρη πως όλα προχωρούσαν καλά. Παραδόξως, εκείνος δε με αποθάρρυνε. Με είδε αποφασισμένη. Ήταν το δεύτερο παιδί μου, στον πρώτο τοκετό δεν είχε υπάρξει πρόβλημα. Είμαι νέα και υγιής».

«Πιστεύω πως οι γυναίκες που παίρνουν μια τέτοια απόφαση», συνεχίζει η Γιάννα,  «είναι γυναίκες αισιόδοξες που δε βλέπουν συνέχεια την αρνητική πλευρά των πραγμάτων. Η ηλικία δεν παίζει ρόλο. Εγώ είμαι 26, η φίλη που μου σύστησε τη μαία 40. Χρειάζεται απλώς μια καλή προετοιμασία, διατροφή, άσκηση, αναπνοές οι οποίες δεν είναι να κάνεις σα σκυλάκι, αλλά αυτές που σε βοηθούν να απευλευθερωθείς, να ανοίγεις το στόμα και μαζί να ανοίγει και ο κόλπος. Επίσης, πρέπει να μην έχεις ανασφάλειες γιατί αυτές πιστεύω πως έλκουν τις δυσκολίες. Γιαυτό δεν το είπα στη μητέρα μου και στην αδελφή μου γιατί ήταν πολύ αρνητικές και θα μου χάλαγαν τη διάθεση. Ο άντρας μου είχε άγχος, αλλά αφού το ήθελα τόσο πολύ μου είπε πως θα κάνουμε ό,τι  έκρινα εγώ».

Δύο εβομάδες πριν από τον τοκετό όλα ήταν έτοιμα. Είχε ενημερωθεί από τη μαία και τη βοηθό, είχε παρακολουθήσει σεμινάρια και ειδικά μαθήματα γιόγκα, είχε εγκαταστήσει στο σπίτι μια παιδική πισίνα σε διαστάσεις που της επέτρεπαν να παίρνει όποια στάση θέλει και μια μπάλα πιλάτες η οποία, όπως μας λέει, διευκόλυνε πολύ τις κινήσεις στα τέσσερα. «Η ελευθερία κίνησης είναι πολύ σημαντική» λέει η Γαία, η βοηθός τοκετού, «Σε όποια στάση βολεύει την κάθε γυναίκα. Μας έχει περάσει η πληροφορία πως γεννάμε με τα πόδια ψηλά, αλλά ό,τι θέλει μπορεί να κάνει η καθεμιά μας, να βολτάρει, να συζητά με το σύντροφό της, να κάθεται στα τέσσερα. Χρειάζεται να απελευθερωθεί η φύση του θηλαστικού, να ξαναβρεθεί η φυσικότητα που έχουμε χάσει. Και είναι διαφορετικό να σκέφτεσαι πόνους και διαφορετικό “κύματα” που φέρνουν πιο κοντά το μωρό».

Όταν ήρθαν τα πρώτα “κύματα” η Γιάννα κάλεσε τη μαία: «Ήταν τόσο ωραία! Από την αρχή. Ήμουν σπίτι μου, μιλάγαμε γελάγαμε». Όταν οι συσπάσεις έγινα συχνότερες, μπήκε στην πισίνα με το χλιαρό νερό. «Μέσα στο νερό οι πόνοι μειώνονται πάρα πολύ. Το διαπίστωσα όταν κάποια στιγμή βγήκα για λίγο. Η μαία κι η βοηθός με έτριβαν, μου έκαναν μασάζ, άκουγαν το μωρό και το ξανάκουγαν όταν τους το ζητούσα, ακόμα και να βάλω μόνη το χέρι για να διαπιστώσω τη διαστολή και πως το μωρό κατεβαίνει κανονικά με προέτρεψαν – ούτε κλίσματα, ούτε ξυράφια. Πίναμε τσάγια συνέχεια. Μια ώρα πριν γεννήσω έτρωγα σάντουιτς».

Ο γιός της εμφανίστηκε, μέσα στο σακκουλάκι του, τη στιγμή, περίπου που ο μπαμπάς του γύρναγε σπίτι έχοντας αφήσει τη μεγαλύτερη κόρη τους στη γιαγιά της. «Είχα μόλις βγει από το νερό, ξάπλωσα το πήρα πάνω μου και εκείνο σιγά σιγά, ενστικτωδώς, ανέβηκε στο στήθος για το πρωτόγαλα. Μετά από αρκετή ώρα κάψαμε (ενεργειακά θεωρείται καλύτερο από το κόψιμο) το λώρο και καθαρίσαμε το μωρό, όχι με σαπούνι, με λαδάκια και μασάζ που βοήθησε να απορροφηθεί ότι είχε από τη γέννα. Αργότερα αφαιρέσαμε τον πλακούντα»

«Ήταν υπέροχη εμπειρία», συνεχίζει, «Αισθάνθηκα τόσο καλά που μπορούσα να φέρω μόνη μου στον κόσμο το παιδί μου. Δεν το αποχωρίστηκα καθόλου και λίγο αργότερα, ήρθε και η αδελφή του και περάσαμε όλοι μαζί το βράδυ. Ούτε στιγμή δεν μετάνιωσα για την απόφασή μου».