Όταν ήμουν μικρή έτυχε καποιες φορές να βρεθώ μπροστά στις γέννες των ζώων μας, καθώς μεγάλωνα στην επαρχία, οπότε αυτές οι εικόνες εδραιώθηκαν στο μυαλό μου και με βοήθησαν πολύ να καταλάβω την έννοια της αναπαραγωγής και τον κύκλο της ζωής. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα να γεννήσω η ίδια, ένιωθα ότι ήθελα να το κάνω τόσο φυσικά και ανεμπόδιστα , όπως ορίζει η φύση.

Όταν μου ήρθαν οι πόνοι ήταν μετά τα μεσάνυχτα, αφού είχαν φύγει διάφοροι συγγενείς από το σπίτι και μόλις είχαμε κλείσει όλα τα φώτα για να κοιμηθούμε, όπως τα ζώα (θα αναφερθώ πάλι σε αυτά!), που κουρνιάζουν στη φωλιά τους και στην ησυχία τους. Καθώς ένιωθα τους πόνους να έρχονται και να φεύγουν, ξύπνησα τον Μιχάλη, ο οποίος από εκείνη τη στιγμή ξυπνούσε και κοιμόταν μαζί μου, υπολόγιζε κάθε πότε μου ερχόταν οι πόνοι και προσπαθούσε να αφουγκραστεί την όλη κατάσταση. Μέχρι που επικοινώνησε μαζί μας η βοηθός μητρότητας, η Γεωργία, και ευτυχώς χάρη στην επιμονή της ήρθε στο σπίτι και μας βοήθησε πολύ. Τις στιγμές που ένιωσα να χάνω το κουράγιο και τη δύναμή μου, εκείνη με λίγες κουβέντες και με την φροντίδα της, με γέμιζε πίστη ότι θα τα καταφέρω.

Οι τρεις μας λειτουργήσαμε σαν μια πολύ καλή ομάδα και όταν έφτασε η ώρα κάπου στις πέντε μετά τα μεσάνυχτα μεταφερθήκαμε στο μαιευτήριο, όπου με εξέτασαν και η διαστολή μου είχε φτάσει ήδη στο οχτώ, ήμουν δηλαδή σχεδόν έτοιμη να γεννήσω.Μόλις με πήγαν στο δωμάτιο «σαν στο σπίτι» είχαν καταφθάσει και η μαία μου, η Έλντα και η γυναικολόγος, η Αναστασία. Ήταν όλα έτσι όπως έπρεπε να είναι.

Θυμάμαι οι πόνοι γίνονταν όλο και πιο συχνοί όταν η Ελντα μου είπε: «τώρα γεννάς!». Μπήκα στο νερό και περίπου σε μισή ώρα γεννήθηκε το κοριτσάκι μας. Ήταν όλοι γύρω γύρω μου, παρόλο που τα μόνα πράγματα που θυμάμαι είναι το χέρι του Μιχάλη, που έσφιγγα από τη μια και την παλάμη της Έλντας στη μέση μου, που κατά ένα μαγικό τρόπο εξισοροπούσε την ένταση των οδινών. Κάποια στιγμή θυμάμαι και τη φωνή της Αναστασίας να μου λέει ακουμπώντας με στον ώμο: «Μπράβο κορίτσι μου, τα πας πολύ καλά!». Κάποια άλλη στιγμη, που ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος, ένιωσα φόβο, αλλά δεν άργησα να τον ξεπεράσω, μιας και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα καμία άλλη επιλογή εκείνη τη στιγμή παρά μόνο να γεννήσω. Ένιωσα που βγήκε το κεφαλάκι της, το έπιασα κιόλας μετά από παρότρυνση της μαίας και τελικά γεννήθηκε μέσα στο νερό και την έφερα στην αγκαλιά μου.Ήταν η στιγμή που σχεδόν δεν το πίστευα ότι είχε συμβεί όλο αυτό τόσο απλά, τόσο φυσικά, τόσο ομαλά και τόσο όμορφα. 

Δεν πίστευα ότι είχα καταφέρει να γεννησω έτσι όπως το ονειρευόμουνα. Ήταν η στιγμή που ήμουν ευγνώμων για αυτήν την εμπειρία που ήρθε στη ζωή μου. Και το μόνο σίγουρο για ΄μενα είναι πως η φυσική γέννα είναι κάτι για το οποίο αξίζει να «παλέψεις» με όλη σου τη δύναμη.

Σε ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ Μιχάλη μου για τη στήριξη και στις δύο γέννες μας, γιατί χωρίς αυτήν όχι μόνο δεν θα είχαμε καταφέρει ότι καταφέραμε, αλλά δεν θα είχαμε προσπαθήσει καν!Σε ευχαριστώ που πίστεψες στο όνειρό μου από την αρχή, που μπήκες και συ μέσα σε αυτό και που με συνόδευσες πιστά σε όλο αυτό το ταξίδι!

Σ’ευχαριστώ Ελντα για τις δύο γέννες, σ΄ευχαριστώ Αναστασία, σ’ευχαριστώ Γεωργία!

Αλήθεια σας θαυμάζω για αυτό που κάνετε!!